เขตเพื่อการอนุรักษ์กลุ่มอาคาร สถาปัตยกรรม และสิ่งปลูกสร้างดั้งเดิมทรงคุณค่า หรือ Denken ถือเป็นรูปแบบการอนุรักษ์อาคาร สถาปัตยกรรม
ของประเทศญี่ปุ่นที่มีประสิทธิภาพในการบริหารจัดการชุมชนดั้งเดิม และมีเอกลักษณ์เฉพาะตัวซึ่งหาไม่ได้ในภูมิภาคพื้นที่อื่นทั้งวิธีการและจำนวน
ถือเป็นรูปแบบการอนุรักษ์สถาปัตยกรรมที่ไม่ได้ให้ความสำคัญเฉพาะตัวอาคารดังเช่นรูปแบบการอนุรักษ์ที่นิยมปฏิบัติกันในทุกประเทศ หากแต่เป็น
รูปแบบการอนุรักษ์ที่ให้ความสำคัญกับกลุ่มอาคาร และสภาพภูมิทัศน์ทางประวัติศาสตร์ในฐานะมรดกทางวัฒนธรรมของย่านชุมชนดั้งเดิม

การบริหารจัดการเขตเพื่อการอนุรักษ์กลุ่มอาคาร สถาปัตยกรรม และสิ่งปลูกสร้างดั้งเดิมทรงคุณค่าถือเป็นหัวใจสำคัญที่ทำให้กระบวนการอนุรักษ์
เชิงพื้นที่ด้วยรูปแบบดังกล่าวประสบความสำเร็จทั้งในเชิงปริมาณและเชิงคุณภาพ โดยลักษณะสำคัญของการบริหารจัดการเขตเพื่อการอนุรักษ์
กลุ่มอาคาร สถาปัตยกรรม และสิ่งปลูกสร้างดั้งเดิมทรงคุณค่า คือการประสานความร่วมมือกันระหว่างชุมชน สถาบันการศึกษา และหน่วยงานของ
ภาครัฐทั้งท้องถิ่นและส่วนกลาง ทั้งในแง่นโยบายและการปฏิบัติ ควบคู่กับการให้การสนับสนุนในด้านต่าง ๆ เพื่อให้เกิดประโยชน์แก่เจ้าของอาคาร
และชุมชน โดยไม่ลิดรอนสิทธิของผู้ถือครอง การศึกษาการบริหารจัดการ Denken หรือเขตเพื่อการอนุรักษ์กลุ่มอาคาร สถาปัตยกรรมและ
สิ่งปลูกสร้างดั้งเดิมทรงคุณค่าในประเทศญี่ปุ่นจึงเป็นการศึกษาที่สำคัญและน่าสนใจ

การศึกษาครั้งนี้เป็นการวิจัยเชิงเอกสาร (documentary research) ร่วมกับการสัมภาษณ์ผู้มีส่วนเกี่ยวข้องกับการบริหารจัดการพื้นที่และการ
สังเกตในเขตเพื่อการอนุรักษ์กลุ่มอาคาร สถาปัตยกรรม และสิ่งปลูกสร้างที่มีพัฒนาการในระดับต่างๆ อันจะนำไปสู่การถอดบทเรียน การบริหาร
จัดการ ตลอดจนโครงสร้าง และทัศนคติของผู้มีส่วนเกี่ยวข้อง ทั้งนี้เพื่อให้เกิดการนำเอาองค์ความรู้ดังกล่าวมาประยุกต์ใช้ในการอนุรักษ์
สถาปัตยกรรม และชุมชนดั้งเดิมของประเทศไทยได้อย่างสอดคล้องกับบริบทของพื้นที่ จึงมีความจำเป็นต้องศึกษาสถานการณ์ตลอดจนเงื่อนไข
และข้อจำกัดในการบริหารจัดการพื้นที่ชุมชนดั้งเดิมในประเทศไทย ซึ่งในการศึกษาครั้งนี้ใช้วิธีการสัมภาษณ์เชิงลึก นักวิชาการ และผู้เชี่ยวชาญ
ในสาขาต่าง ๆ

อนึ่งสำหรับการศึกษาครั้งนี้นอกจากจะเป็นการถอดบทเรียนการบริหารจัดการ Denken ซึ่งถือเป็นการยกระดับองค์ความรู้ด้านการอนุรักษ์และ
พัฒนาชุมชนดั้งเดิมในประเทศไทยแล้ว ยังเป็นการศึกษาเพื่อพัฒนาแนวทางการบริหารจัดการชุมชนดั้งเดิมของประเทศไทยให้เกิดประสิทธิภาพ
ต่อไปในอนาคตอีกด้วย