การศึกษาครั้งนี้นอกจากจะเป็นการถอดบทเรียนการฟื้นฟูท้องถิ่นของประเทศญี่ปุ่นในลักษณะของ
Machizukuri แล้ว ยังถอดบทบาทของมหาวิทยาลัยเป็นเสมือนที่ปรึกษา (Partnership) ซึ่งคณะผู้วิจัยได้
เลือกพื้นที่ที่มีรูปแบบการบริหารจัดการที่เป็นพื้นที่ต้นแบบโดยดูจากการทำงานร่วมกันระหว่างมหาวิทยาลัย
ในท้องถิ่นกับชุมชนเป็นหลักในมิติด้านการอนุรักษ์สถาปัตยกรรมและสภาพแวดล้อมเมือง เช่น การอนุรักษ์
อาคาร (Denken) การฟื้นฟูด้วยการดึงเอกลักษณ์ของท้องถิ่นมาใช้ผสมผสานกับการปรับปรุงสภาพแวดล้อม
ชุมชนให้เหมาะสมกับการอยู่อาศัย และการประกอบอาชีพของท้องถิ่น ทั้งสภาพแวดล้อมที่เปลี่ยนไป ภัยพิบัติ
ความเจริญก้าวหน้าทางเทคโนโลยี และการผลิตวัสดุก่อสร้าง และการอนุรักษ์กลุ่มอาคารดั่งเดิม ภายใต้การมี
ส่วนร่วมของชุมชน และการฟื้นฟูโดยภาครัฐกำหนดนโยบายเพื่อส่งเสริมให้ท้องถิ่นมีการขับเคลื่อนการพัฒนา
มากยิ่งขึ้น ทั้งด้านเมือง คน และอาชีพ โดยเป็นการศึกษาถึงมิติด้านต่างๆ ทางสถาปัตยกรรมและ
สภาพแวดล้อมชุมชน อันเป็นทุนทางสังคมของพื้นที่ที่เป็นรูปธรรม เช่น ประวัติศาสตร์ ประเพณีวัฒนธรรม
อาคาร และผลิตภัณฑ์ท้องถิ่น และทุนทางสังคมที่เป็นนามธรรมคือ การเป็นเครือข่ายคนในพื้นที่ทั้งระหว่าง
ภาคประชาชนเองและระหว่างหลายภาคส่วน เช่น ภาคประชาชน ภาครัฐ ภาคอุตสาหกรรม ภาคเกษตรกรรม
และท้ายที่สุดคือ การศึกษากระบวนการจัดการทรัพยากรที่มีอยู่ในท้องถิ่นให้เกิดประโยชน์ในกระบวนการ
สร้างเมือง สร้างคนและสร้างอาชีพ ทำให้เกิดการฟื้นฟูให้ท้องถิ่นกลับมามีชีวิตชีวา มีผู้อาศัยและมีผู้มาเยือน
ได้อีกครั้งหนึ่ง