งานวิจัยนี้มีวัตถุประสงค์เพื่อเป็นการศึกษาเกี่ยวกับปัจจัยแห่งความสำเร็จในการฟื้นฟูท้องถิ่นของประเทศญี่ปุ่น ซึ่งประเทศญี่ปุ่นเริ่มทำกิจกรรมฟื้นฟูท้องถิ่นมาตั้งแต่ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่ 2 แต่เป็นการฟื้นฟูท้องถิ่นเพื่อฟื้นฟูประเทศจากความเสียหายในสงคราม ต่อมาเมื่อประเทศญี่ปุ่นเข้าสู่ช่วงพัฒนาเศรษฐกิจสูงสุดส่งผลต่อสภาพความเป็นอยู่ของประชาชนที่ย่ำแย่ลง ทำให้มีกิจกรรมที่เรียกว่า “มะจิซุกุริ” และเป็นกิจกรรมที่ทำโดยภาคประชาชนอย่างแพร่หลายทั่วประเทศ จุดเปลี่ยนที่ทำให,กิจกรรมมะจิซุกุริถูกนำมาใช้ในการฟื้นฟูท้องถิ่นคือ การที่ประเทศญี่ปุ่นเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุขั้นรุนแรงและชนบทประสบกับความซบเซาทั่วไป รัฐบาลญี่ปุ่นประกาศนโยบายสนับสนุนท้องถิ่น และให้การสนับสนุนด้านต่างๆ ส่งผลให้ท้องถิ่นหลายแห่งในประเทศญี่ปุ่นมีกิจกรรมการฟื้นฟูท้องถิ่น ซึ่งมีทั้งประสบความสำเร็จและไม่ประสบความสำเร็จ